Het leven in deze mijnwerkerskolonie werd streng gecontroleerd door de directie van de kolenmijn. Straten en huizen werden twee keer per week door een wijkopzichter geïnspecteerd. Er werden zelfs premies voor goed onderhouden huizen en tuinen gegeven.

Na de neergang van de mijnbouw was het de bedoeling dat de wijk zou worden gesloopt en door flatgebouwen zou worden vervangen. In 1968 waren al 1.200 woningen afgebroken.  Maar de bewoners richtten een actiegroep op om de afbraak van de resterende 550 huizen te voorkomen. Ze gingen zelfs in hongerstaking. In 1979 kocht de stad Duisburg uiteindelijk de kolonie en bewaarde hem zo voor de sloophamer.

De Rheinpreußensiedlung is nu onder monumentenzorg geplaatst en de bewoners zijn huiseigenaars. De wijk maakt deel uit van de Route der Industriekultur (Route van het industrieel erfgoed).